Odmiana wyhodowana przez nad Wartą (w Gorzowie Wielkopolskim) w połowie XIX w. Owoce duże lub średnie z niewielkim, jasnym, rozmytym, rumieńcem. Miąższ owoców biały z żółtawym lub zielonkawym odcieniem, chrupki, bardzo soczysty, kwaskowato słodki, lekko aromatyczny i bardzo smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w końcu września. Mogą być przechowywane do stycznia. Odmiana deserowa i przetwórcza. Drzewa rosną silnie, tworząc szerokie, kuliste korony. Zaczynają wcześnie owocować, plonując przemiennie. Są niezbyt wytrzymałe na mróz i podatne na parcha.

Prawdopodobnie odmiana holenderska. Znana w Polsce od XIX w. Owoce średniej wielkości  (często duże) wyraźnie żebrowane przy kielichu. Skórka mocna żółto zieloną w całości pokryte intensywnym, czerwono-bordowym, rumieńcem.  Miąższ owoców biały lub zielonkawobiały z różowym zabarwieniem pod skórką , kwaskowato słodki, o silnym aromacie, mocno  wyczuwalnym, malinowym posmaku, bardzo smaczny.  Owoce, typowo deserowe. Zbiór w drugiej połowie września. Mogą być przechowywane do stycznia. Drzewa charakteryzują się silnym wzrostem tworząc mocne konary i koronę o kulistym kształcie. Wcześnie wchodzą w owocowanie, obfite plony dając co drugi rok. Drzewa przeciętnie odporne na niskie temperatury, dostatecznie odporne na choroby.

Jedna z bardziej znanych odmian pochodząca z krajów nadbałtyckich. Rodzi średniej wielkości, kulistostożkowate owoce, czasami z charakterystyczną krawędzią, o żółtej lub białawożółtej skórce. Miąższ owoców biały, kruchy, soczysty, początkowo wyraźnie kwaskowaty, a w pełnej dojrzałości słodkokwaskowaty, smaczny. Szypułka średniej długości, raczej cienka. Kielich mały, zamknięty. Owoce nadają się do zbioru pod koniec lipca lub na początku sierpnia. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i na kompoty. Drzewa rosną umiarkowanie silnie. Początkowo tworzą korony odwrotnie stożkowate, później kuliste. Wcześnie wchodzą w owocowanie, plonując obficie, ale przemiennie. Są bardzo wytrzymałe na mróz i niezbyt podatne na choroby.

Polska odmiana znaleziona w miejscowości Repty, popularna głównie na Śląsku. Owoce średniej wielkości, kulistostożkowate.Skórka mocna, lekko tłustawa z wyraźnym, sinawym nalotem i purpurowym rumieńcem pokrywającym prawie całą powierzchnię. Miąższ owoców biały, zwięzły, soczysty, słodkawy, lekko aromatyczny, średnio smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą na początku drugiej dekady października. W chłodni dają się przechować do wiosny. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i na przetwory. Drzewa rosną niezbyt silnie, tworząc szerokostożkowate, wyraźnie zagęszczone korony. Zaczynają wcześnie owocować, ale nie każdego roku dają obfite plony. Są dość wytrzymałe na mróz, średnio podatne na mączniaka i mało podatne na parcha.

Angielska odmiana wprowadzona do uprawy w XVII w. Rodzi duże lub średniej wielkości owoce o cienkiej, złotożółtej skórce, w znacznej części pokryte pomarańczowoczerwonym, niezbyt mocnym rumieńcem. Miąższ owoców białawożółtawy, zwięzły, średnio soczysty, kwaskowaty, smaczny.Owoce nadają się do zbioru w drugiej połowie września i dają się przechować do końca grudnia  Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i na przetwory. Drzewa rosną umiarkowanie silnie, tworząc szerokie korony. Wcześnie wchodzą w owocowanie, plonując obficie, ale przemiennie. Wymagają dobrych gleb (na słabszych część owoców spada przed zbiorem). Na mróz są niezbyt wytrzymałe, na choroby – mało podatne.

Odmiana jest mutantem Red Delicious znalezionym w 1881 w USA na terenie szkółki przedsiębiorstwa Stark Bros. Odmiana o wybitnych deserowych walorach smakowych. Owoc kształtu ściętego stożka, słodki, chrupiący, aromatyczny i soczysty. Owoce średnie (ok. 160 g) z wyraźnymi pięcioma żebrami, rozpoczynającymi się przy zagłębieniu kielichowym i ginącymi w środkowej części owocu. Skórka gruba, mocna, gładka, pokryta w całości  ciemnokarminowym, smużkowatym rumieńcem. Korona drzewa duża, rozłożysta, średnio zagęszczona, o lekko zwisających konarach. Drzewo rośnie silnie. Zaczyna owocować w 5-6 roku. Owocuje umiarkowanie, lecz corocznie. Dojrzałość zbiorczą owoce osiągają w połowie października, a dojrzałość spożywczą w styczniu. W przechowywalni mogą być magazynowane aż do maja nie  tracąc walorów spożywczych. Odmiana bardzo odporna na mróz, średnio odporna na choroby.

Stara odmiana o dość dużych, kulistych lekko spłaszczonych owocach. Owoce  posiadają mocną, żółtawozieloną skórkę. Miąższ owoców zielonkawobiały, luźny, soczysty, wyraźnie kwaskowaty. Owoce nadają się do zbioru w połowie października i mogą być przechowywane do kwietnia. Drzewa rosną silnie, tworząc kuliste korony. Dość późno wchodzą w owocowanie, nie każdego roku dając obfite plony. Dzięki małej podatności na choroby i dużej wytrzymałości na mróz są wyjątkowo długowieczne.

Niemiecka odmiana rodząca niezbyt duże, kulistostożkowate, lekko żebrowane owoce z mocnym, sinawym nalotem i grubą, tłustawą, zielonożółtą skórką prawie w całości pokrytą ciemnoczerwonym, rozmyto-paskowanym rumieńcem. Miąższ owoców białawożółty lub żółtozielonkawy, zwięzły, mało soczysty, słodkawy, średnio smaczny. Szypułka średniej grubości, zwykle długa. Kielich mały, zamknięty. Owoce dojrzewają w drugiej połowie października, ale do zjedzenia nadają się dopiero w grudniu. Mogą poleżeć nawet do maja. Nadają się przede wszystkim na przetwory. Drzewa późno rozpoczynają owocowanie, dając co drugi rok umiarkowanie obfite plony. Na mróz są niezbyt wytrzymałe, na choroby – mało podatne.

Angielska odmiana opisana w 1820 r., spotykana głównie na północy kraju. Owoce średniej wielkości, kuliste lekko spłaszczone, bardzo regularne owoce o gładkiej, żółtej lub zielonkawożółtej skórce. Miąższ owoców kremowobiały, kruchy, silnie soczysty, kwaskowato słodki, smaczny. Owoce dojrzewają w ostatnich dniach września. Zerwane w tym terminie dają się przechować do stycznia. Mogą być wykorzystane jako owoce deserowe i do przerobu. Drzewa charakteryzują się silnym wzrostem. Tworzą kuliste, gęste korony. Późno rozpoczynają owocowanie.  Na mróz są dość wytrzymałe, na choroby – mało podatne.