Odmiana znaleziona na Wileńszczyźnie w Berżenikach koło Dukszt przez prof. Hrebnickiego jako siewka nieznanej odmiany. Owoce są duże lub bardzo duże, kulisto-stożkowate, lekko zwężające się ku kielichowi, delikatnie żebrowane. Skórka mocna, błyszcząca barwy zielonkawożółtej pokryta delikatnym, rozmytym, różowym rumieńcem. Miąższ kremowy, zwarty, po dojrzeniu kruchy, mało soczysty, winno-słodki, lekko aromatyczny. Dojrzałość owoce osiągają w pierwszej połowie sierpnia. Możliwe jest ich przechowywanie do końca września, szybko ulegają rozpadowi. Owoce typowo deserowe. Drzewa rosną bardzo silnie, tworząc kuliste, średnio zagęszczone korony. Późno wchodzą w owocowanie. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na choroby.

Niemiecka odmiana powszecnie spotkana w okolicach Bremy. Opisana po raz pierwszy w 1828 roku. Owoce średniej wielkości, o kształcie kulistym, lekko stożkowate. Skórka błyszcząca, tłusta w dotyku, zielono-żółta, pokryta czerwonym rumieńcem, z białymi plamkami. Miąższ koloru białego, zwarty, kwaskowaty, średnio smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w drugiej połowie października. Dają się długo przechować (do kwietnia, maja). Owoce nadaja się do przetworów, surówek i wypieków. Drzewa średniego wzrostu o luźnej, lekko spłaszczonej koronie. Zaczynają wcześnie owocować, plonując obficie, zwykle co dwa lata. Są średnio wytrzymałe na mróz i umiarkowanie podatne na parcha i mączniaka.

Siewka odmiany Reneta Harberta znaleziona 1864 r. przez Carla Hesselmanna w niemieckim regionie Bergische Land (Nadrenia Północna-Westfalia). Owoce o grubej, zielonożółtej skórce, z silnym czerwonym rumieńcem. Miąższ żółty, soczysty, gruboziarnisty, kruchy, winno - słodki, o korzennym aromacie.  Owoce osagają dojrzałość zbiorczą na początku października. Mogą być przechowywane do stycznia. Są przydatne do przerobu i jako owoc deserowy. Drzewa rosną bardzo silnie, tworząc rozległe i wysokie korony. Późno wchodzą w owocowanie. Na mróz są średnio wytrzymałe.

Odmiana pochodzi z regionu Schleswig-Holstein i Danii. Owoce średnie i duże, kuliste, lekkie, wyraźnie żebrowane. Skórka delikatna, woskowożółta z karminowymi cętkami i paskami tworzącymi rumieniec. Miąższ biały, miękki, bardzo soczysty i aromatyczny. Miąższ ścisły, miękki, owoc chrupiący, bardzo soczysty, smaczny. Owoce  osiagaja dojrzałość zbiorczą  w pierwszej dekadzie września. Odmiana typowo deserowa owoce długo zachowują soczystość, nadają się na sok. Drzewa rosną stosunkowo silnie, tworząc kuliste, średnio zagęszczone korony. W owocowanie wchodzą dosyć późno.. Są dość wrażliwe na mróz i odporne na parch jabłoni

Odmiana niemiecka odnaleziona i opisana miedzy 1750 a 1800 rokiem. Ma niewielkie, owalne owoce, zwykle ścięte przy kielichu i szypułce. Skórka gruba, gładka o żółtawozielonej barwie z paskowanym, czerwonym rumieńcem. Miąższ owoców zielonkawy, zwięzły, gruboziarnisty, średnio soczysty. W czasie przechowywania nabiera żółtawego odcienia i lepszego – słodszego – smaku. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w drugiej dekadzie października. Dają się przechować nawet do czerwca. Późną zimą mogą być zjadane jak jabłka deserowe. Drzewa charakteryzują się umiarkowaną siłą wzrostu. Zaczynają owocować średnio wcześnie, bardzo obfite plony dając co drugi rok. Mają niewielkie wymagania glebowe. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na parcha.

Francuska odmiana znaleziona przez Jacques Lebel 1825 w okolicy Amiens. Owoce duże o cienkiej lekko tłustawej, zielonkawożółtej skórce i niewielkim,  pomarańczowym rumieńcu. Miąższ owoców żółtawy, luźny, soczysty, kwaskowato słodki i smaczny. Owoce nadają się do zbioru na początku października. Z uwagi na walory smakowe powinny być zbierane tak późno jak to tylko możliwe. Dobrze przechowują sie do stycznia. Drzewa rosną silnie. Początkowo tworzą korony kuliste, z czasem – rozłożyste. W owocowanie wchodzą wcześnie. Przez mróz uszkadzane są jedynie w młodym wieku. Odmiana odporna na parcha jabłoni.

Polska odmiana pochodząca prawdopodobnie z XVII w. Rodzi kuliste, średniej wielkości owoce o zielonej lub słomkowozielonej, gładkiej i mocnej skórce z niewielkim,  żółtawym, rumieńcem. Miąższ owoców żółtawy, zwięzły, soczysty, bardzo słodki i smaczny. Owoce dojrzewają w drugiej lub trzeciej dekadzie września. Dają się przechowywać do końca stycznia. Dojrzałe owoce bardzo łatwo opadają. Drzewa charakteryzują się dużą siłą wzrostu. Tworzą kuliste korony. Późno rozpoczynają owocowanie, obficie plonując co drugi rok. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na choroby. Rzadko atakowane są przez szkodniki.

Francuska odmiana wyhodowana przez Charles Baltet w 1869 r. Ma duże lub średniej wielkości, kulistostożkowate lub kuliste lekko spłaszczone owoce o cienkiej, zielonkawożółtej skórce i niewielkim, delikatnym, różowawym, rozmytym rumieńcu. Miąższ owoców kremowy, luźny, soczysty, kwaskowato słodki aromatyczny i smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą na początku września. Muszą być zrywane ostrożnie, gdyż łatwo się odgniatają. Drzewa charakteryzują się silnym wzrostem. Korony rosną silnie szybko się zagęszczając.  Zaczynają wcześnie owocować. Zwykle już w 3-4 roku po posadzeniu. Plonuje obficie co drugi rok. Odmiana jest wytrzymała na mróz. Podatna na parcha jabłoni i mączniaka.

Odmiana pochodząca prawdopodobnie z Holandii lub Włoch, po raz pierwszy opisana w 1613 r. Owoce małe lub średniej wielkości, wyraźnie spłaszczone, o zielonkawożółtej, nieznacznie ordzawionej skórce, z czerwonym. Miąższ owoców żółtawobiały lub zielonkawy, zwięzły, średnio soczysty, kwaskowastosłodki, smaczny. Dojrzałość zbiorczą owoce osiągają w pierwszej połowie października. Przechowują się do końca marca. Bardzo dobrze znoszą transport. Owoce stołowe, nadają się także na przetwory, głównie na susz. Drzewa rosną umiarkowanie silnie. Dość wcześnie wchodzą w owocowanie, plonując obficie, ale zdecydowanie przemiennie. Większe i smaczniejsze owoce dają na żyznych i ciepłych glebach. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na choroby.

Niemiecka odmiana wyhodowana w 1865 r. Owoce średnie i duże, kuliste lekko spłaszczone. Skórka gładka, mocna, zielonożółta z intensywnie czerwonym prążkowanym rumieńcem na połowie owocu. Miąższ średnio ścisły, lekko ziarnisty, soczysty, kwaskowaty, smaczny. Odmiana późnojesienna. Zbiór w połowie września, dojrzałość konsumpcyjną owoce osiągają w połowie października. Owoc deserowy, dobry też na przetwory.  Drzewa rosną niezbyt silnie, tworząc kuliste lekko spłaszczone korony o grubych i sztywnych pędach. Wcześnie rozpoczynają owocowanie. Obfite plony dając zwykle co drugi rok. Odmiana odporna na parch jabłoni, mączniaka i mróz.