Odmiana pochodzenia prawdopodobnie francuskiego. Owoce są średniej wielkości, kuliste, jasnoczerwone o soku bezbarwnym. Dojrzewają w trzecim tygodniu dojrzewania wiśni. Nadają się na przetwory, zwłaszcza do zamarzania.  Drzewo rośnie silnie tworząc dużą, kulistą koronę. Jest wytrzynałe na mróz i szarą zgniliznę. Zaczyna owocować wcześnie i plonuje obficie.  Z uwagi na dużą plenność odmiana jest bardzo ceniona.

Odmiana występująca czasami pod niewłaściwą nazwą Gubens Ehre, przypuszczalnie wyhodowana w Gubinie nad Nysą Łużycką. Ma bardzo duże (6–8 g), kuliste, ciemnoczerwone owoce o ciemnoczerwonym, średnio soczystym, smacznym miąższu. Pestka owoców mała, kulista. Owoce nadają się do zbioru w trzeciej dekadzie czerwca. Drzewa charakteryzują się bardzo silnym wzrostem. Tworzą kształtne, luźne, szerokostożkowate korony, zwykle z wyraźnie zaznaczonym przewodnikiem i sztywnymi konarami (wymagają tylko lekkiego cięcia formującego). Owocowanie rozpoczynają później niż drzewa innych wiśni. Początkowo plonują umiarkowanie, później – obficie. Są wytrzymałe na mróz i średnio podatne na drobną plamistość liści drzew pestkowych.

Hortensja (Królowa Hortensja) – francuska odmiana typu czerechy, bardzo rzadko spotykana w starych sadach. Posiada duże (około 7 g), lekko wydłużone, żółtawe owoce z rozległym, pomarańczowoczerwonym rumieńcem, o miękkim, kremowożółtym, soczystym, bardzo smacznym miąższu i bezbarwnym soku. Pestka owoców duża, wydłużona, dobrze odchodząca od miąższu. Szypułka cienka, o długości 35–45 mm. Owoce dojrzewają w pierwszych dniach lipca, ale bez szkody dla smaku mogą być zerwane później (blisko tydzień w stosunku do zalecanego terminu zbioru). Nadają się do bezpośredniego spożycia i na kompoty. Drzewa rosną dosyć silnie. Tworzą prawie kuliste, niezbyt mocno zagęszczone korony z lekko przewieszającymi się pędami. Zaczynają owocować stosunkowo późno, zawiązując na dwuletnich i starszych pędach niezbyt dużo owoców. Na mróz są dość wytrzymałe, na drobną plamistość liści drzew pestkowych – mało podatne.

Angielska odmiana typu czerechy (opisana w 1688 r.) Rodzi duże (5,5–7,0 g), kuliste, błyszczące, czerwone owoce. Miąższ czerwony, soczysty, z sokiem barwiącym na różowo, słodki i bardzo smaczny. Pestka średniej wielkości, lekko wydłużona. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w trzeciej dekadzie czerwca. Drzewa rosną umiarkowanie silnie, tworząc odwrotnie stożkowate korony o sztywnych, wzniesionych konarach. W owocowanie wchodzą wcześnie. Stosunkowo wrażliwe na wiosenne przymrozki. Wytrzymałe na mróz i mało podatne na drobną plamistość liści drzew pestkowych.

Stara odmiana rosyjska. Owoce są duże, regularne, owalne, w pełnej dojrzałości ciemnoczerwone i błyszczące. Sok silnie barwiący. Dojrzewaja w 5-6 tygodniu dojrzewania wiśni. Odmiana tworzy duże drzewa o koronach wyniosłych, owalnostozkowatych i niezbyt zagęszczonych.  Bardzo wytrzymała na mróz, odporna na szarą zgniliznę.

Montmorency – amerykańska odmiana o niewielkich (4,5–5,0 g), kulistych lekko spłaszczonych, jasnoczerwonych i nieco błyszczących owocach. Miąższ owoców kremowobiały, miękki, bardzo soczysty, słodkokwaskowaty i smaczny, o bezbarwnym soku (szklanka). Pestka mała, sercowata. Szypułka średniej grubości, o długości 30–35 mm. Owoce nadają się do zbioru pod koniec pierwszej dekady lipca, ale bez szkody dla smaku mogą wisieć na drzewie blisko tydzień dłużej. Przydatne są do mrożenia i bezpośredniego spożycia. Można przeznaczyć je na kompoty. Drzewa rosną silnie. Tworzą kuliste, niezbyt mocno zagęszczone korony o dość sztywnych, wzniesionych pędach, łatwo pokrywających się krótkopędami. Wcześnie rozpoczynają owocowanie, corocznie dając obfite plony. Na mróz są wytrzymałe, na drobną plamistość liści drzew pestkowych – mało podatne. Dobrze znoszą wiosenne przymrozki.

Odmiana pochodząca z Hiszpanii. Utworzyła wiele typów, często atrakcyjniejszych  od formy wyjściowej. Zwykle rodzi owoce średniej wielkości (4–5 g), kuliste, ciemnoczerwone, lekko błyszczące. Miąższ soczysty, średnio jędrnym, słodkim i smaczny. Owoce dojrzewają w pierwszych dniach lipca. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i przerobu. Drzewa rosną umiarkowanie silnie. W pierwszych latach wzrostu tworzą korony szerokostożkowate. Zaczynają wcześnie owocować. Plonują regularnie, ale umiarkowanie obficie. Są wytrzymałe na mróz i podatne na drobną plamistość liści drzew pestkowych.

Sokówka Nowotomyska – polska odmiana o nieustalonym pochodzeniu, popularna w okolicach Nowego Tomyśla. Posiada małe, kuliste, prawie czarne owoce o ciemnoczerwonym, niezbyt soczystym, dość jędrnym, kwaskowatym i nieco cierpkim, smacznym miąższu, barwiące na ciemnoczerwono. Pestka owoców mała, prawie kulista.  Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w połowie lipca. Nadają się na konfitury, kompoty i nalewki. Drzewa rosną silnie. Tworzą korony stosunkowo mocno zagęszczone, początkowo szerokostożkowate, później kuliste z przewieszającymi się pędami. Wcześnie wchodzą w owocowanie, dając zwykle co rok dość obfite plony. Na mróz są wytrzymałe, na drobną plamistość liści drzew pestkowych – mało podatne.

Szklanka Werderska – prawdopodobnie odmiana niemieckiego pochodzenia, rodząca średniej wielkości (około 4,5 g), kuliste, zwykle wyraźnie spłaszczone, błyszczące, pomarańczowoczerwone owoce o żółtopomarańczowym, kwaśnosłodkim, smacznym miąższu i bezbarwnym soku. Pestka owoców bardzo mała, kulista. Szypułka średniej grubości, o długości 25–35 mm. Owoce nadają się do zbioru pod koniec czerwca lub na początku lipca. Drzewa rosną silnie, tworząc stosunkowo luźne, kuliste korony o wzniesionych pędach. Wcześnie rozpoczynają owocowanie. Plonują corocznie i dość obficie. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na drobną plamistość liści drzew pestkowych.

Szklanka Wielka – odmiana o nieustalonym pochodzeniu. Ma kuliste lekko spłaszczone, pomarańczowoczerwone owoce, większe niż u innych szklanek (5,0–5,5 g), o żółto-kremowym, stosunkowo miękkim, soczystym, wyraźnie kwaskowatym miąższu i bezbarwnym soku, w zależności od roku – smaczne lub średnio smaczne. Pestka owoców mała, kulista. Szypułka średniej grubości, zwykle o długości 30–40 mm. Owoce dojrzewają w trzeciej dekadzie czerwca, ale mogą pozostać na drzewie kilka dni dłużej. Nie pękają i nie gniją. W odróżnieniu od owoców innych wczesnych odmian wiśni nie są zjadane przez ptaki. Nadają się przede wszystkim na kompoty. Drzewa charakteryzują się silnym wzrostem. Początkowo tworzą korony szerokostożkowate, później – kuliste, czasami lekko się zagęszczające i zatracające przewodnik. Zaczynają owocować dość wcześnie. W młodym wieku dają umiarkowanie obfite plony, w starszym – obfite. Na mróz są wytrzymałe (zawiązki owocowe rzadko uszkadzane są przez wiosenne przymrozki), na drobną plamistość liści drzew pestkowych – średnio podatne.