Prawdopodobnie włoska odmiana uprawiana już w czasach rzymskich. Dawniej w Polsce bardzo popularna.  Ddziś spotykana rzadko, głównie na południu i wzdłuż Wisły. Ma średniej wielkości lub duże (180–250 g), nieco pękate owoce o zielonkawożółtej skórce, często z małym, pomarańczowoczerwonym, słabym rumieńcem. Miąższ owoców biały, soczysty, drobnoziarnisty, słodki i lekko winny, smaczny.Owoce nadają się do zbioru  w drugiej połowie września. Zerwane na początku dojrzałości zbiorczej dają się przechować przez około miesiąc. Przydatne są przede wszystkim do bezpośredniego spożycia. Drzewa rosną dość silnie, tworząc stożkowate, słabo zagęszczone korony. Zaczynają wcześnie owocować, plonując bardzo obficie, ale nie zawsze corocznie.

Francuska odmiana przypadkowo znaleziona w lasach Apremontu, nazwana tak w 1835 r. na cześć francuskiego pomologa Boska. Posiada duże (160–260 g), wyraźnie wydłużone owoce o zielonkawożółtej skórce, prawie w całości pokryte złotawobrązowym, nieco szorstkim ordzawieniem. Miąższ owoców kremowy, soczysty, średnioziarnisty, słodki,  smaczny. Owoce dojrzewają w pierwszej dekadzie października. Nadają się do bezpośredniego spożycia i na przetwory. Drzewa rosną umiarkowanie silnie, tworząc luźne, stożkowate korony. W owocowanie wchodzą średnio wcześnie, dając w miarę regularnie obfite plony. Są średnio podatne na parcha i mało wytrzymałe na mróz.

Niemiecka odmiana znana od początku drugiej połowy XIX w., sporadycznie spotykana na północy kraju i w rejonach podgórskich. Rodzi małe (60–110 g), kuliste owoce. Skórka mocna, zielonkawożółtej z intensywnym, czerwonobrunatnym rumieńcem. Miąższ owoców żółtawy, mało soczysty, średnioziarnist kwaskowatosłodki z delikatnym, korzennym posmakiem, smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą pod koniec września i mogą być przechowywane przez miesiąc. Drzewa rosną dość silnie, tworząc szerokostożkowate, zagęszczone korony z gałązkami przewieszającymi się pod ciężarem owoców. Wcześnie rozpoczynają owocowanie, plonując obficie i zwykle co rok. Na mróz są wytrzymałe, na parcha – mało podatne.

Odmiana opisana już w połowie XVIII w. Owoce małe  (60–90 g), kuliste, ścięte przy szypułce. Skórka zielonkawożółta pokryta ordzawieniem. Miąższ owoców biały lub kremowobiały, średnio soczysty, jędrny, w pełnej dojrzałości masłowy, słodki i jednocześnie lekko kwaskowaty, wyraźnie korzenny. Owoce nadają się do zbioru w drugiej połowie września. Owoce deserowe i przeznaczone do przerobu na marynaty w zalewie octowej, kompoty i susze. Drzewa rosną dość silnie, tworząc stożkowe korony. Zaczynają owocować bardzo wcześnie dając nie każdego roku bardzo obfite plony. Są mało podatne na choroby i dostatecznie wytrzymałe na mróz.

Francuska odmiana otrzymana w 1788 r. Ma dosyć duże (około 150 g), nieco asymetryczne i wydłużone owoce. Skórka mocna, zielonożółta z niezbyt silnym, czerwonym rumieńcem. Miąższ owoców żółtawo-biały, w gruszkach dobrze dojrzałych bardzo soczysty i masłowy, kwaskowatosłodki o korzennym posmaku, bardzo smaczny. Owoce nadają się do zbioru zwykle w drugiej połowie września i dają się przetrzymać do połowy października. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia, na susz i kompoty. Drzewa rosną silnie, tworząc wysmukłe, nieco zagęszczone korony. Zaczynają owocować dość wcześnie, plonując obficie i stosunkowo regularnie. Dostatecznie wytrzymałe na mróz.

Francuska odmiana opisana już w 1600 r. Wyróżnia się niewielkimi owocami (poniżej 60 g), które posiadają grubą, żółtawozieloną skórkę, prawie w całości pokrytą brunatnym, nieco szorstkim ordzawieniem. Miąższ owoców kremowy z zielonkawym odcieniem, soczysty, smaczny. Przydatne są do bezpośredniego spożycia, na susz i kompoty. W lata deszczowe często ulegają moniliozie (Sclerotinia fructigena Pers.). Drzewa rosna silnie, tworząc luźne, stożkowate korony. Późno wchodzą w owocowanie, zwykle w 5. – 6. roku po posadzeniu, dając bardzo obfite plony co drugi rok. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na parcha.

Francuska odmiana wprowadzona do uprawy w 1875 r., w Polsce spotykana głównie w centrum. Rodzi duże owoce (160–240 g). Skórka  zielonkawożółta z słabym, czerwonawobrunatnym rumieńcem. Miąższ owoców żółtawobiały, średnioziarnisty, dość soczysty, smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą pod koniec sierpnia. Nadają się do bezpośredniego spożycia i przetworów. Drzewa wyróżniają się słabym wzrostem. Tworzą luźne korony z gałęziami łatwo wyłamującymi się pod ciężarem owoców mimo szerokich kątów rozwidleń. Bardzo wcześnie rozpoczynają owocowanie. Na parcha są mało podatne, na mróz – niezbyt wytrzymałe, zwłaszcza w młodym wieku.

Francuska odmiana uprawiana od początku XIX w. Ma bardzo małe (około 40 g), jajowate i krótkie owoce o zielonkawożółtej skórce, z dużym, dość mocnym, czerwonawym rumieńcem. Miąższ owoców kremowobiały, drobnoziarnisty, soczysty, z delikatnym aromatem. Owoce nadają się do zbioru w połowie lipca i szybko przejrzewają. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i suszenia. Drzewa rosną umiarkowanie silnie, tworząc luźne korony z lekko przewieszającymi się pędami i wyraźnym przewodnikiem. Zaczynają wcześnie owocować (w 3. – 4. roku po posadzeniu), dając zwykle corocznie średnio obfite plony. Są dość wrażliwe na mróz i niezbyt podatne na choroby.

Amerykańska odmiana znana od 1860 r. Owoce duże (170–180 g) o lekko błyszczącej, żółtozielonej skórce, z mocnym, czerwonobrązowym rumieńcem. Miąższ owoców kremowobiały, początkowo drobnoziarnisty, a w pełnej dojrzałości masłowy, soczysty, kwaskowatosłodki, bardzo smaczny. Owoce, przede wszystkim deserowe, nadają się do zbioru w połowie sierpnia i dają się przetrzymać przez około dwa tygodnie. Drzewa rosną silnie, tworząc luźne, szerokostożkowate korony z przewieszającymi się pędami. Zaczynają późno owocować  (w 5. – 7. roku po posadzeniu), plonując corocznie i stosunkowo obficie. Na mróz są dostatecznie wytrzymałe, na parcha – dość podatne.

Belgijska odmiana przypadkowo znaleziona w miejscowości Mecheln w 1830 r. Rodzi niezbyt duże (70–120 g) owoce o jasnozielonej skórce. Miąższ białokremowy, w pełnej dojrzałości masłowy, soczysty, lekko aromatyczny i smaczny. Owoce dojrzewają w połowie października i mogą być przechowywane do marca. Przydatne do bezpośredniego spożycia. Drzewa początkowo rosną średnio silnie, a później – słabo, tworząc szerokostożkowate, silnie zagęszczone korony z dużą ilością cienkich, przewieszających się pędów. W owocowanie wchodzą dosyć późno, zwykle w szóstym roku wzrostu. Plonując obficie, ale najczęściej przemiennie. Na choroby są mało podatne, na mróz – mało wytrzymałe.