Odmiana znaleziona na wyspie Rugia na początku XIX w. Rodzi duże (150–250 g), wyraźnie wydłużone owoce o niezbyt równej powierzchni i białawozielonej, błyszczącej skórce, czasami z niewielkim, czerwonawobrunatnym, słabym rumieńcem. Miąższ owoców zielonkawobiały, soczysty, kwaskowatosłodki, smaczny w dobrze wyrośniętych owocach. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w drugiej połowie września. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia, na susz i kompoty. Drzewa rosną silnie, tworząc luźne, szerokostożkowate korony. Stosunkowo późno rozpoczynają owocowanie, dając niezbyt regularnie obfite plony. Są długowieczne, wytrzymałe na mróz i podatne na parcha.

Polska odmiana spotykana obecnie przede wszystkim w środkowej części kraju. Rodzi dość duże (120–140 g), jajowatostożkowate owoce o zielonkawożółtej skórce, ze stosunkowo dużym, ale słabym, czerwonobrunatnym rumieńcem. Miąższ owoców kremowobiały, soczysty, gruboziarnisty, winnosłodki, średnio smaczny. Kielich średniej wielkości, zamknięty. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą na początku drugiej dekady sierpnia i szybko przejrzewają. Przydatne są do bezpośredniego spożycia i suszenia. Drzewa rosną silnie, tworząc luźne, szerokostożkowate korony. Wcześnie rozpoczynają owocowanie, plonując corocznie i obficie. Na mróz są wytrzymałe, na parcha – podatne.

Francuska odmiana uzyskana przez Williama  Fourcine w 1882 r. Rodzi średnio duże lub duże owoce (150–220 g) z zieloną, szorstką skórką. Miąższ owoców biały lub żółtawobiały, początkowo drobnoziarnisty, a w pełnej dojrzałości masłowy, średnio soczysty, słodkowinny, nieco aromatyczny i smaczny. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w drugiej połowie października. Znoszą przechowywanie do stycznia. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i na przetwory. Drzewa tworzą stożkowate korony z lekko przewieszającymi się gałązkami. Wcześnie wchodzą w owocowanie, każdego roku dając obfite plony. Wymagają dobrych i ciepłych gleb. Są dość wytrzymałe na mróz i mało podatne na parcha.

Francuska odmiana popularna w całej Europie, znaleziona w 1760 r. Ma duże (200–250 g), wydłużone owoce, czasami z charakterystyczną pręgą, o zielonej, niekiedy lekko ordzawionej skórce, bez rumieńca. Miąższ owoców kremowy, drobnoziarnisty, słodki, średnio smaczny. Owoce nadają się do zbioru w drugiej połowie października, ale mogą pozostać na drzewie kilka dni dłużej. W pełni dojrzałe przydatne są do bezpośredniego spożycia. Drzewa tworzą szerokostożkowate korony. Dość późno rozpoczynają owocowanie, plonując obficie, ale zwykle przemiennie. Na mróz są stosunkowo wytrzymałe, na parcha – średnio podatne.

Belgijska odmiana wyhodowana na początku XIX w. Rodzi średniej wielkości owoce (100–160 g) o zielonkawożółtej skórce, nieregularnie ordzawione. Miąższ kremowobiały, soczysty, słodki, smaczny. Owoce deserowe, osiągają dojrzałość zbiorczą w drugiej połowie września i dają się przechować do końca października. Drzewa tworzą dość regularne, zwykle wąskostożkowate korony. Początkowo rosną silnie, ale z czasem ich wzrost zdecydowanie słabnie. Wcześnie wchodzą w owocowanie, plonując obficie co drugi rok. Na mróz są wytrzymałe, na choroby – mało podatne.

Winiówka Francuska – bardzo stara odmiana o nieznanym pochodzeniu, rozpowszechniona głównie w Wielkopolsce. Posiada małe (45–55 g), stożkowate, stosunkowo krótkie owoce o jasnozielonej skórce. Miąższ owoców zielonkawobiały, drobnoziarnisty, soczysty, słodkowinny, lekko aromatyczny i smaczny. Szypułka średniej grubości, o długości 25–30 mm. Kielich średniej wielkości, półotwarty. Owoce dojrzewają bardzo wcześnie – w połowie lipca. Nie nadają się do przechowania. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i na kompoty. Drzewa rosną dość silnie, tworząc kuliste, słabo zagęszczone korony. Plonują obficie, ale często co drugi rok. Prawie nie ulegają parchowi. Na mróz są średnio wrażliwe w młodości i wytrzymałe w starszym wieku.

Francuska odmiana znaleziona w 1825 r. w okolicy Angers. Owoce małe (90–130 g), stożkowate. Skórka gładkia z pomarańczowoczerwonym rumieńcem. Miąższ owoców biały, masłowy, soczysty, kwaskowatosłodki,i bardzo smaczny. Owoce, głównie deserowe, osiągają dojrzałość zbiorczą w trzeciej dekadzie lipca i właściwie nie nadają się do przechowywania. Drzewa rosną dość silnie, tworząc luźne, stożkowate korony z wyraźnym przewodnikiem. Stosunkowo wcześnie wchodzą w owocowanie. Obfite plony dają zwykle co drugi rok. Są mało podatne na choroby i dość wytrzymałe na mróz.