Biała Śliwa – stara odmiana o nieznanym pochodzeniu, w okresie międzywojennym polecana do uprawy w dawnym województwie białostockim i wileńskim, obecnie spotykana w całym kraju. Ma owalne lub wąskojajowate, zielonkawożółte, raczej małe owoce (20–27 g), z białawym nalotem i karminowymi, zwykle dobrze widocznymi przetchlinkami. Miąższ owoców zielonkawożółty lub złotożółty w śliwkach dobrze dojrzałych, zwięzły, kwaskowatosłodki i smaczny (w typie węgierki), całkowicie odchodzący od małej pestki. Szypułka średniej grubości, o długości 12–20 mm. Owoce, przydatne do bezpośredniego spożycia i na kompoty, nadają się do zbioru w trzeciej dekadzie sierpnia. Podczas deszczowej pogody porażane są moniliozą. Drzewa rosną dość silnie. W młodym wieku tworzą korony wyniosłe, w starszym – szerokostożkowate, łatwo się zagęszczające. Wcześnie rozpoczynają owocowanie. Plonując regularnie i obficie. Na mróz są wytrzymałe, na choroby – generalnie mało podatne.

Brzoskwiniowa – prawdopodobnie odmiana angielska, dawniej uprawiana głównie w zachodniej i południowej Polsce, obecnie spotykana niemal w całym kraju. Posiada duże (50–70 g), prawie kuliste, żółtozielone owoce z dużym, pomarańczowoczerwonym rumieńcem i białawofioletowym nalotem. Miąższ owoców zielonkawożółty, soczysty, dość zwięzły, kwaskowatosłodki, aromatyczny i smaczny, stosunkowo dobrze odchodzący od niezbyt dużej pestki. Szypułka dość gruba, najczęściej o długości 15–18 mm. Owoce dojrzewają nierównomiernie – pierwsze pod koniec lipca lub na początku sierpnia – i wymagają przynajmniej dwukrotnego zbioru. Nadają się tylko do bezpośredniego spożycia. Drzewa rosną silnie. Początkowo tworzą korony wyniosłe, później – rozłożyste o stosunkowo sztywnych gałązkach pokrytych licznymi krótkopędami. Zaczynają owocować dość wcześnie, dając nie zawsze corocznie obfite lub średnio obfite plony. Są mało podatne na choroby, ale wymagają dobrych stanowisk.

Lubaszka (Prunus insititia Juss.) – gatunek obejmujący kilka typów, w Europie spotykany już w VI w. Rodzi bardzo małe (12–14 g), owalne lub prawie kuliste, ciemnogranatowe owoce z intensywnym, niebieskim nalotem. Miąższ owoców zielonkawy, soczysty, średnio zwięzły, wyraźnie kwaskowaty i średnio smaczny, silnie związany z pestką. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w pierwszej połowie września i długo utrzymują się na drzewie. Mogą być wykorzystane do bezpośredniego spożycia i do przerobu. Drzewa rosną niezbyt silnie, tworząc najczęściej rozłożyste korony z lekko przewieszającymi się pędami. Wcześnie wchodzą w owocowanie, plonując bardzo obficie, często przemiennie. Rozmnażają się samoistnie przez odrosty. Na mróz są bardzo wytrzymałe, na choroby – mało podatne.

Siewka odmiany Perdrigon Violet otrzymana w Austrii, w Polsce  spotykana przede wszystkim na Dolnym Śląsku. Ma bardzo małe (12–15 g), kuliste, żółte owoce z intensywnym, białawym nalotem. Miąższ owoców złotożółty, zwięzły, niezbyt soczysty, kwaskowatosłodki, lekko aromatyczny i smaczny, dobrze odchodzący od niewielkiej pestki. Owoce nadają się do zbioru pod koniec pierwszej połowy sierpnia. Dojrzewają niezbyt równomiernie i łatwo opadają. Przydatne są do bezpośredniego spożycia, na dżemy i kompoty. Drzewa rosną silnie. Tworzą kuliste korony o dość sztywnych gałęziach. Stosunkowo wcześnie rozpoczynają owocowanie, dając zwykle corocznie obfite plony. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na choroby.

Francuska odmiana uprawiana od połowy XIX w. Rodzi małe (20–25 g), owalne, złotożółte owoce. Miąższ żółtozłoty, soczysty, kwaskowatosłodki, częściowo zrośnięty z pestką.  Owoce dojrzewają niezbyt równomiernie, w ostatniej dekadzie lipca lub na początku sierpnia. Nadają się do bezpośredniego spożycia i na kompoty. Drzewa rosną średnio silnie, tworząc tożkowate koronyi. Zaczynają owocować bardzo wcześnie. Plonują dość obficie i zwykle corocznie. Na mróz są niezbyt wytrzymałe. Podatne na moniliozę.

Szwedzka odmiana powstała ze skrzyżowania odmiany Renkloda Ulena z odmianą Early Favourite. Rodzi średniej wielkości (25–30 g), owalne, zielonożółte owoce z dość dużym, różowo-bordowym rumieńcem i niezbyt mocnym, fioletowym nalotem. Miąższ owoców żółty, soczysty, smaczny, całkowicie odchodzący pestki. Pierwsze owoce osiągają dojrzałość zbiorczą pod koniec lipca lub na początku sierpnia.  Drzewa rosną silnie, tworząc szerokie, rozłożyste, dość silnie zagęszczone korony. Bardzo wcześnie wchodzą w owocowanie, obfite plony dając co drugi rok. Są wytrzymałe na mróz i mało podatne na choroby.

Renkloda Althana – siewka odmiany Renkloda Zielona Wielka, uzyskana w Czechach w połowie XIX w. Ma duże (45–50 g), kuliste owoce, prawie w całości pokryte brunatnobordowym rumieńcem. Miąższ owoców białawożółty, zwięzły, soczysty, kawskowatosłodki i bardzo smaczny, lekko związany z niezbyt dużą pestką. Szypułka średniej grubości, o długości 20–25 mm. Owoce nadają się do zbioru pod koniec sierpnia lub na początku września. Drzewa rosną dość silnie. Początkowo tworzą korony wzniesione, z czasem – prawie kuliste, średnio zagęszczone. Wcześnie rozpoczynają owocowanie. Plonują obficie, ale często przemiennie. Na choroby są mało podatne, na mróz – niezbyt wytrzymałe.

Prawdopodobnie włoska odmiana sprowadzona do Francji, a później innych krajów Europy. Rodzi małe (20–25 g), kuliste, żółtawozielone owoce. Miąższ owoców zielonożółty, soczysty, zwięzły,  słodki bardzo smaczny.. Owoce zaczynają dojrzewać w trzeciej dekadzie sierpnia.  Nie w pełni dojrzałe owoce  przeznaczane są  na kompoty. Dojrzałe nadają się do bezpośredniego spożycia. Są podatne na moniliozę. Drzewa charakteryzują się umiarkowaną siłą wzrostu. Tworzą kuliste, niezbyt mocno zagęszczone koronyi. Zaczynają owocować średnio wcześnie, dając zwykle corocznie dość obfite plony. Są wytrzymałe na mróz.

Odmiana o nieznanym pochodzeniu, spotykana w polskich sadach od połowy XVII w. Rodzi małe (15–18 g), lekko wydłużone, brunatnogranatowe owoce z silnym, niebieskim nalotem. Miąższ owoców złotawy, zwięzły, średnio soczysty, słodkawy i lekko cierpki. Miąższ całkowicie odchodzi od niedużej pestki. Owoce nadają się do zbioru w połowie września. Zrywane w późnniejszych terminach się słodsze. Przeznaczenie owoców: marynaty octowe, powidła. Drzewa charakteryzują się silnym wzrostem. Początkowo tworzą korony stożkowate, później – kuliste. Stosunkowo późno rozpoczynają owocowanie, ale potem dają regularnie obfite plony. Są wytrzymałe na mróz i podatne na szarkę.

Polska odmiana znaleziona w Mysłakowie koło Łowicza. Owoce średniej wielkości (28–34 g),  jajowate, brązowogranatowe z niebieskim nalotem i charakterystyczną bruzdą. Miąższ złotawozielonkawy, soczysty, , kwaskowatosłodki, całkowicie odchodzący od pestki. Owoce osiągają dojrzałość zbiorczą w  drugiej dekadzie sierpnia. Doskonale owoce deserowe i do przetwarzania (powidła). Młode drzewa rosną silnie, tworząc korony stożkowate, starsze – słabiej, dając kuliste korony. Wcześnie wchodzą w owocowanie. Plonują bardzo obficie, początkowo coroczne, później – co jakiś czas przemiennie. Przy zbyt silnym owocowaniu wymagają cięcia poprawiającego wyrastanie owoców. Na mróz są nieco wrażliwe, na szarkę – podatne.