Biała Śliwa – stara odmiana o nieznanym pochodzeniu, w okresie międzywojennym polecana do uprawy w dawnym województwie białostockim i wileńskim, obecnie spotykana w całym kraju. Ma owalne lub wąskojajowate, zielonkawożółte, raczej małe owoce (20–27 g), z białawym nalotem i karminowymi, zwykle dobrze widocznymi przetchlinkami. Miąższ owoców zielonkawożółty lub złotożółty w śliwkach dobrze dojrzałych, zwięzły, kwaskowatosłodki i smaczny (w typie węgierki), całkowicie odchodzący od małej pestki. Szypułka średniej grubości, o długości 12–20 mm. Owoce, przydatne do bezpośredniego spożycia i na kompoty, nadają się do zbioru w trzeciej dekadzie sierpnia. Podczas deszczowej pogody porażane są moniliozą. Drzewa rosną dość silnie. W młodym wieku tworzą korony wyniosłe, w starszym – szerokostożkowate, łatwo się zagęszczające. Wcześnie rozpoczynają owocowanie. Plonując regularnie i obficie. Na mróz są wytrzymałe, na choroby – generalnie mało podatne.